Düşük yerçekiminde bulunmak, hiç bir vakit uzun periyodik ağırlıksızlık ile baş etmek zorunda kalmayan anatomimizde birtakım değişikliklere sebep oluyor. Kemikler kalsiyum kaybediyor, kalbin hali ve boyutu değişiyor, gözler biçimlerini kaybediyor ve büyük telaşlardan biri de, uzun müddet boyunca uzayda kalmanın birtakım kalıcı nörodejenerasyonlara sebep olma ihtimali olarak öne çıkıyor. Science Advances üzerinde yayınlanan bir araştırmada, bir araştırmacı takımı Milletlerarası Uzay İstasyonu’nda ortalamada 6’şar ay geçirmiş olan Rus Uzay Ajansı Roscosmos’a dahil 11 kozmonotun beyinlerini inceledi. Düşük yerçekiminde geçirilen ayların hudut sistemine kalıcı bir hasar verdiğini öneren rastgele bir ispat bulunmadı. Ayrıyeten bulgular, beynin düşük yerçekiminde kendisini nasıl tekrar düzenlediğine dair de kıymetli bilgiler sunuyor. Kozmonotların beyinleri difüzyon MRI üzere görüntüleme yolları ile uzaya uçuştan evvel ve Dünya’ya döndükten dokuz gün sonra tarandı. Sekizi de, uzay misyonundan dönmelerinden sonraki yedi ay içerisinde üçüncü bir defa daha tarandı.
Takımın beyinde fark ettiği enteresan değişikliklerin ortasında beynin üst kısmında gri husus dokusunda sayısal artış ve frontal ve parietal lobları temporal lobdan ayıran bölgedeki gri unsurda azalma bulunuyordu. Lakin takım, bu değişimlerin yalnızca beyin sıvısındaki değişimden kaynaklandığını ve toplam unsur ölçüsünün değişmediğini belirtiyor.
Yerçekimi olmayan ortamlarda beden sıvıları başa hakikat ilerleme eğilimine sahip. Sıvıdaki bu değişim, beynin kendisinin de düşük çekimli ortamda başın üst kısmına hakikat ilerlediğine yönelik müşahedeleri destekliyor. Sekiz kozmonot yedi ay sonrasında tekrar incelendiklerinde değişiklikler büyük ölçüde bilakis dönmüştü lakin grup, düzelmenin beynin üst kısmında alt kısmına nazaran daha besbelli olduğunu buldu. Ayrıyeten grup, kozmonotların görüşlerinde de değişiklik bulunduğunu, uzayda kaldıktan sonra görme sertliğinin azaldığını da belirtti.
Kaynak: Chip
